her şey senin geleceğin için yavrum

beni deli eden,hadi canım sen de dedirten cümlelerin başında gelir bu .annemin ağzından milyon kez duymuşluğumun yanında ,bilumum yeşilçam repliklerinde hayli yer etmişliği vardır.rastladınız mı bilmem.ben gıcık kapıyorum ya ne zaman işitsem dikkat kesiliyorum o sahnelere.


bir adet işe gitmek üzere olan zavallı anne kişisi,bir adet sezercik;
*anne noluy ,noluy işe gitme bugün.
/olmazz yavrum,gitmek zorundayım.inan her şey senin için.senin geleceğin için.yoksa yoksaaa...
*yoksa ne anne
/yoksa yiyecek ekmeğe muhtaç oluruz aslan oğlum benim.senin güzel elbiseler giymen,güzel okullarda okuman benim çalışmama bağlı.bu yüzden gitmek zorundayım.(hüngür,şangır bir ağlama görüntüsü)
*anne,anneciğimmm(bakıcısına yahut anneannesine sarılıp ağlama nöbetine giren sezercik)


gerçek hayatta bu derece zaruriyetler var mıdır.vardır elbet.olmaz demek iyimserliğin daniskası olur.eşi tarafından terkedilmiş,bir dilim ekmeğe muhtaç kalmış,temizlik yapmaya,gündeliğe gitmeye dünden razı altın kalpli annelerin yaşadığı dramlar,her gün boy boy gazete sayfalarında ve ekranlarda yansıyor.hiçbir annenin bunca zor durumlara düşmemesini diliyorum en başta.

"her şey senin geleceğin için yavrum" klasiğine kızgınlığım neden peki.sözü söyleyen hatuna şöyle bir göz gezdiriyorum önce.iki dirhem bir çekirdek kılık,moda pantalon,hoş bir ayakkabı,saç,makyaj desen yakışmış,yakıştırmış bir şekil.duymaktan en çok hazzettiği söz de "ay senin bir çocuğun olduğuna kim inanır?"kadir bile inanmaz esprisi yapasım var lakin frenlerdeyim:)

kendim de dahil olmak üzere kabul edelim baştan, biz ve bizim gibiler tayfası çoluk-çocuk nafakasına gidiyor değiliz işe.üstüne basa basa söylüyorum.çoluk çocuk nafakası,boğazlarından geçecek bir yudum su,bir dilim ekmek değil telaşımız.ya ne??bazımız özel okullarda okusun istiyor çocuğu,bazısı elden aşağı giyinmesin ,nike spor ayakkabısı,benetton tişörtü,levis pantalonu olsun istiyor doğurduğu varlığın.ya ben giyemedim o giysin telaşında yahut ben giydim elbet o da giyecek inceliğinde.daha ötesine geçersek kemanıydı,yüzmesiydi,ilave matematik dersiydi gibi bilumum kursların ödenmesi gereken faturaları da tek bir koca maaşıyla sürdürülebilir olmadığından en iyisi mi çalışayım para kazanayım diyor bazı anneler.

benim dimağımı zorlayan,anlamlandırmamı zorlaştıran mevzu tam da bu aslında;günümüzün 12-13 hatta 14 saatini çocuklarımızdan uzak ama çocuklarımızın lüks ihtiyaçları için karşılamak için geçirmek gerçekten onlar uğruna onlar için yapılan bir fedakarlık mı?yoksa daha lise çağlarımızda "oku,ekmeğini eline al,koca eline muhtaç olma"söylemleriyle kapağı attığımız üniversite ve devamında elimize verilen o diploma mı bizi çalışma hayatına delicesine çağıran?o kadar dirsek çürütmemizin bir karşılığı olmalı elbet.madem evde oturacaktık ne diye o dersane benim,şu kurs senin dolanıp durduk ki.ve o genç kızken kurduğumuz güzel kariyer hayallerimiz.hepsi bir çöp yığınına mı dönüşecekti?

o en deli zamanlarımızda,18lik yılların hiç geçmeyecek heyecanlarında hiç kimse dememişti bize ;"bir gün çoluk çocuğa karışacak,vicdanınla başbaşa kalacaksın kızım.o yüzden okul-iş seçimini yaparken en uygun olanını bul,seçimlerin daha sonra acı vermesin sana."bunca önemli bir tembihi kimseden duymamış,yurdum amazonları birer birer iş dünyasının "analık tanımaz" çarklarına giriş yapmıştık .ee ne oldu şimdi.bu ağlayan suratlar,bu halinden her daim şikayetçi diplomalı, kariyerli hatun tiplemeleri de nereden çıktı?kim istedi ,kim neyi başardı?cevap veremediğimiz,çünkü aslında cevabını kendimiz dahi bilemediğimiz çalışma hırsımızı,çocuklarımız ardımız sıra ağlarken "her şey senin geleceğin için yavrum"namesiyle mi kapatıyoruz.

yıllar önce itiraf ettim kendime.kızım dedim sen çoluk çocuk için çalışmıyorsun.bu hikayeye inanmayı bırak .boş yere canını acıtıyor bu söylem hem.kabul ettim artık,evde oturamazgillerdenim ben.bir sosyal hayat kazanıyorum işle ilgili de olsa.kendime iyi davranmaya,üst baş almaya,özen çaba göstermeye başlıyorum hayatıma.oh be yaşıyorum,varım,insanım diyorum.ve üstüne sırtımdan ter de akıtsam emek verip para kazanıyorum.canımın çektiğine rahatça el uzatabiliyorum bu sayede diyorum.

yine de bir noktada çoluk çocuğun hayatlarına büyük ya da küçük farklılıklar yaratmayı seçimlik şeyler olarak görüyorum ben.şahsi kanaatim az para-çok zaman dengesiyle aile mefhumunu olabildiğince önde tutmayı sağlamak.

fakülte yıllarımda iş-iş-iş döngüsü hayali kurarken özel sektöre delice bir hayranlık beslemişliğim vardır.hatta devlet sektörünü hem gönülden hem dilden epeyce kötüler ,beğenmezden gelirdim.gün geçti ,devran döndü.bir de baktım ki cebime az da girse çok da girse çocuğuma ayırdığım zamandan kıymetli değil.döndüm sırtımı kural tanımaz,yasa anlamaz özel dünyaya,sıktım dişimi kazandım kpss denen zilleti.oldum devletime bir adet memur:)

her şey senin geleceğin için yavrum sözünü değiştirdim ben.her şey bizim için.misal babamız bu yıl cumartesileri çalışırken aslında hepimiz yıprandık.artı değer katılırken eve aslında hepimiz ödünler veriyormuşuz meğer.ve aslında kazanılan her ilave birim-maliyecinin tanımı işte bu kadar olur-aileye bir birim yıpranmışlık da getiriyormuş.

yani diyeceğim verilen ödünler ne tek yönlü,ne de ele geçen maddi kazanımlar tek taraflı.her şey çocuk için masalını kenara koyup yıpranmışlığıma değiyor mu,memnun muyum halimden,ailem ,yuvam ,düzenim rayında mı ona bakmak lazım asıl.taraflar isyankar bir itirazın içinde olmadıktan sonra ,kim tutar kadın kısmısını.

durmak yok,yola devam:)