Yanlış mı Anlaşıldım???

hani geçen gün yazdığım İtiraf Ediyorum isimli yazım vardı ya işte o ,pek çok anneyi üzmüş sanırım.hele ki işe dönüş aşamasında olup da birkaç blog gezineyim millet neler yaşamış bu yol üzerinde diyerek gelip benim yazımı okuma gafletine düşüp, kafaları bin beş yüz olmuş anneler bunlar.

benim ne denli dobra olduğumu bilmeyen kalmadı artık.ne yaşıyorsam ,ne hissediyorsam noktasına dek yazar yansıtırım.o gün gerçekten çökük olan ruh halim beni o denli dokunaklı bir yazı yazmaya sevk etmişti.misal şu an olsa yazar mıydım.hayır.çünkü hoş bir hafta sonu geçirdim ve pek de yorgun değilim.

benim şartlarımı birebir taşıyan anneler varsa içinizde asıl onlar okusunlar şu satırlarımı.

canlar;
ben bursa denen bu nemli şehirde yalnızları oynayan bir anneyim.daha önce yazdıklarımdan bilirsiniz.eşimin ailesi çok uzakta.hem yaşlı hem hasta insanlar.ve diğer tüm kardeşleri yine oldukça uzakta yaşıyorlar.herkesin çoluğu çocuğu ve işleri var.bize ayıracakları zaman dilimi birkaç gün ancak.öz annem 1,5 saat ötemde ,ancak yılda 1 yahut 2 kez gelir ziyaretimize.o da ya doğum yaparsam ya oğlum sünnet olursa ya şu ya bu.babam zaten ayrı bir bırakın postu kitap konusu.kendisine olan nefretim ilkokul yıllarımdan beri artarak devam etmekte.

neyse diyeceğim şu ki kardeşim zaten yok.o yok bu yok.biz dımdızlak yaşıyoruz buralarda.hastalandığımızda,ameliyat olduğumuzda hep kendi kendimize uğraş veriyoruz.şimdi 4 kişiyiz.gecenin yarısı birimiz acillik olduğunda 4 kişi çıkıyoruz sokağa.ne kızımı bırakacak güvendiğim bir insan var ne oğlum başka bir ailenin yanında gece geçirir.yıllardır dip dibeliğe alıştığından mı nedir;hiç kimsenin evinde halasının,amcasının dahi kalmadı bugüne dek:(

yalnızlığın yan denkleminde uzanan bir diğer sıkıntı şu ramazan günlerinde eşimin ve benim canla başla nöbet devralarak çocuk büyütüyor olmamız.oldukça yorucu ve yıpratıcı günler geçiriyoruz.bırakın bu ayın manevi tadını içimize çekmeyi adeta bu ayın bir an evvel geçmesini bekliyoruz.eşim gece sahur,sabah 7 de ayşenin nöbeti derken yamuk bir halde geziniyor.ben eve dönünce ,onun o halini görünce kıyamıyor,mümkün olduğunca çocuklarla bir başıma uğraşmaya çalışıyorum.sağolsun eşim yine de yalnız bırakmıyor beni.

iş desen inanın lunapark ortamından bir farkı yok.eğlence anlamında demedim.kargaşa ,curcuna had safhada.açık ofis tarzı bir salonda 8-10 kişiyle çalışıyoruz.birkaç densiz insan sayesinde her günümüz yalnız benim değil hepimizin kabusa dönüyor.ilkokul mezunu ,orta okul mezunu,lise mezunu ve üniversite mezunu insanları aynı odaya tıkarsan ve üstüne üstlük beylerin çoğusu "hanım çalıştırmazgillerden" olursa yaşadığımız münakaşaların,iç çekişlerin haddi hesabı olur mu hiç.

üstüne üstlük ben yaptığım işten ziyadesiyle nefret halindeyim.beni yakinen tanıyanlardan ve üç beş gün dahi olsa oturup kalktığım insanlardan duyduğum sözler hep aynı ;"sen böyle bir yerde çalışacak insan değilsin".gerçekten öyle.bir yazı yazmıştım neredeyse 1 yıl önce.orada neyi neden istediğimi açık açık yazdım.meraklısı buyursun.

işimden şu halde olsam da vazgeçme niyetinde değilim.hayat şartları zor ve yıpratıcı.herkes kendi sıkıntısında çırpınıyor.benim payıma düşenler bunlarmış.şükür.sağlığımız yerinde.ilerleyen yaşlarımda yükselmek,farklı noktalarda olabilmek ,öncelikle kendi ruhumu nirvanaya:) ulaştırabilmek için çalışmak zorundayım.evde oturan sevgi değil çalışan sevgi ancak mutluluğa ulaşacak.buna eminim.belki zamanla erkendi,belki şartları fazla zorluyorum.bilmiyorum.ama bildiğim tek gerçek 40 'lı yaşlarımı yaşarken elimi attığımda cebimden rahatça para çıkarabildiğim,sorduklarında şu işte şu görevdeyim diyerek gururlanabildiğim  bir hatun olmalıyım ben.ve yüzü hala beşlik simit gibi gülen,yetişmiş çocuklarını şevkle koluna takabilen gezen tozan bir sevgi.

tüm bu yazdıklarımdan şunun anlaşılmasını diliyorum.benim şartlarım ,içinde bulunduğum hayat zorluğu asıl beni yoran.yani işe döndüm ,niye döndüm ki değil mesele.birleşip kocaman bir çığ yumağına dönüşen sıkıntıların esareti ,işle birleşince yer yer beni yıkıp derbeder ediyor meselenin özü bu.

içinizde bu satırları okuyup da "aaa aynı ben "diyen varsa oturup ağlasın benimle:)))yok eğer anlattığım şartlar,durumlar sizin hayatınıza yakından uzaktan benzemiyorsa ne takıyonuz yalova kaymakamına:))hoş artık o bile kalmadı.

güzel pazartesiden ferah dolu sevgiler ve gülücükler herkese...