mok gibiyim

gelince üst üste mi gelir bilmiyorum .ya da beni mi buluyor bunca tesadüf karmaşası.üzülmenin dibine girip sevincin zirvesine çıktığım son 10 günde iki ölüm iki doğum çelişkisiyle allak bullak olmuş vaziyetteyim.

kafam bir milyon kilo ağırlığında inanın yazarken.sabahtan beri ağlaya ağlaya gözlerim de başım da şişti.bir hafta öncesinde beklenen ama hiç istenmeyen sarsıcı bir ölüm haberi üzerine yine benzer bir ölüm haberini alınca bu sabah ben de sinir minir kalmadı .fişler prizler beynimde şalter attırdı adeta.

ikisi de yakın arkadaşlarımın anneleri.kızlarla aynı yaşlardayız.anneleriyse yaşça genç sayılırlar aslında.garip bir benzerlik hemen hemen aynı zamanlarda yaklaşık 8-10 aydır biri kolon diğeri meme kanseri olduklarıyla yüzleştiler.insan hiç konduramıyor tabi.biz uzaktan tanıyanlar bile "atlatırlar ya kemoterapi diye bir şey var" dedik.hikayeymiş.

ikisi de 4. evre denen son evrede öğrenmişler bu durumu.şaşırtıcı olan biri her daim mamografi çektiren ,diğeri karın ağrısı dahi yaşamayan kadınlar bunlar.hani bir belirti filan da olmamış karşılarına dikilen.daha da şaşırtayım sizi zira ben emin olun sizden daha şaşkın ve hayret buhranı içindeyim;40lı yaşlarında olan merhum annemiz-ki şahsen de bilirim- fit bir anne olmanın yanı sıra yediğine içtiğine azami özen gösteren  her sabah düzenli spor yapan, sebzesiz zeytinyağsız gün geçirmeyen biriydi.diğer rahmetli ise 50li li yaşlarda olmasına rağmen arkadaşımın anlattığına göre kilosu gayet muntazam,yediğine içtiğine o da hayli özen gösteren her gün eşiyle düzenli yürüyüş yapan bir kadınmış.dahası her ikisi de çalışan kadınlar olup biri halen öğretmenken diğeri emekli olmuştu.hani evde otura otura sıkıntıdan dert büyüttü desek o da değil.bunla beraber hayli bakımlı ve neşeli kadınlar olduklarını da ayrıca ekleyeyim.

düşünüyorum düşünüyorum bu garip durumun içinden çıkamıyorum .peki ama neden bu kadınlar yakalandı bu illete ve neden yenik düştüler bu rezil hastalığa.çevrelerinde onları sarıp sarmalayan, sevgiye ilgiye boğan ,maddi hiç bir sıkıntı yaşatmayan eş ve çocuklarına rağmen neden ???

daha dün bir başka arkadaşım doğum yapmıştı.ona gittik bilumum insan.o yeni heyecan o tatlı telaş.bir bebekten daha güzel ne var şu dünyada.akşamında oğlumun doğum günü pastasını kestik.tesadüf bu ya 21/11/2001 günü doğum yapan ve o gün dünyanın en mutlu kadını olan ben, yine aynı gün ama bu yıl 21/11/2011de arkadaşımın oğluna kavuşma sevincini paylaştım.

dün keyif ve mutlu bir halde noktalanmışken sabah mesaj kutumdaki vefat haberini görünce hıçkırıklara boğuluverdim.şunun şurasında bir hafta kadar önce kolon kanserinden hakkın rahmetine kavuşan annenin üzüntüsünü kalbime gömmüşken bu kez meme kanseri olan anneyi de dün gece kaybettiğimizi öğrendim.bir gün içinde iki doğum bir ölüm.son on günde zamansız acıların acısı iki zor kayıp.

annem geldi aklıma .dün bir telefon dahi açmayan ,topu topu 2 adet torunundan birinin dahi doğum gününü anımsayıp arama zahmeti bile göstermeyen annem.diğer anneleri göre göre ,evlatlarına olan yakınlıklarına ve onlar için yaptıkları büyük fedakarlıklara şahit ola ola ona kızgınlığım daha da katmerlendi.Allahın yanına aldığı bu iki melek anne de böyle annelerdendi.çocuklarının üzerine titreyen,yol açan yol gösteren,köstek değil destek olan.her daim şefkat huzur yuvası.o anneler ölünce içimde çok şey öldü aslında.demek iyiler gerçekten hayata hep mağlup olacaklar.demek iyiler bizi hep yarım bırakacaklar,bu dünya sadece vurdumduymaz kör ayvazların dünyası olacak.

son gelişiydi annemin .bayramdan 1 hafta önceydi.babamın hastane randevusu vardı.yalvarmıştım .
"bana bebekken yapmadığın genç kızlığımda yaşatmadığın annelik borcunu şimdi istiyorum senden. ne olur kızıma biraz baksan.ne olur en azından 2-2,5 yaşına getirsek kreş yüzü görmeden."
demiştim.
"yeter artık düş yakamdan" dedi."hayatımı yaşamak istiyorum zaten ne kadar ömrüm kaldı bırakta yaşayayım.baban bir yandan sen bir yandan tükendim artık" dedi.
oysa ondan yıllarca annelik beklemedim ben.o işteydi.ben saçımı komşu kadına ördürürdüm.soğuk kahvaltımı mosmor olmuş yumurtamı yer ödevlerimi bir başıma yapardım.akşam hep geç gelirdi.kasayı tutturamaz o yüzden saatlice çıkamazdı.kardeşim hiç olmadı.babam başka çocuk istemem dedikçe annem de aldırırdı. güçsüz bir kadındı.maaşlı ve güçsüz kadınlardan.hani şu adım başı rastlayacağınız tiplerden.hakaret dolu cümleler kurmak evin genel karakteristiğiydi.argoyu normal bir şey sanmam ta ki eşimle tanıştığım ilk günlere dek sürdü.zaten bana ziyadesiyle değer verdiği için 20 yaşımda,fakülte 3. sınıfta evleniverdim.

annem o günlerde bana kırıldı.ve kırgınlığının acısını yıllarca beni umursamayarak ,bebek sahibi olduğum her dönem beni yapayalnız bırakarak çıkartmaya çalıştı.kötü olan ben miydim annem miydi bilmiyorum.ama yukarıda bahsettiğim anneler ve kızları arasındaki muhteşem iletişim ve ilişki bizde hiç bir zaman olmadı.ve sanırım asla olmayacak."olsun ya o annen,ne olursa olsun ara sor "diyenler çok.elbet arıyorum,attığım sattığım yok.gel gör ki içte biten koca bir duygu boşluğum var.

bir anne öldüğünde bir anne doğarmış.annesini cennete uğurlayan canım arkadaşlarım bence siz tam da şimdi doğdunuz.ve sanırım ben zaten başından beri hep anneydim.bu yüzden hep güçlü hep dik kalabildim.

vefatlarıyla derinden sarsıldığım, kızlarının bir tanesi anneciklere hem rahmet hem dua istiyorum okuyan her kim varsa.bir fatiha üç ihlas hiçbirimizi yormaz değil mi.bütün ölümler zamansız da olsa Allah hepimize sıralı ölüm versin,küçüklerin büyüklerin ardından gözyaşı dökmesi ,bir ananın evladını yitirmesinden çok da acı değildir zannımca.