saçmalıyorum biliyorum

bugün ayşe ezgi hanfendinin son aşısı yapıldı.18 ayımız bitti böylece.sabah stresle kızı hazırla kendimi hazırla derken gayet saçma bir yere konuşlanmış sağlık ocağına vardık.iğne çile demek hep bizim literatürümüzde.ayşenin ölçme tartması bitince bir ağızdan bir bacaktan bünyesine dahil oldu aşılar.ağlamak tabi ki bonusumuz.ana olarak için yansa ne yanmasa ne.yok ben aşısız da korur kollar beslerim mi diyeceksin,marjinal tavır takınayım şunlara aşısız çocuk nasıl da adam edilir mi diyeceksin.ay yok o kadar güçlü değilim.iki ağladı sustu işte.

bana da abuk subuk sorular yönelttiler.sadece şahsıma mı denk geliyor anlamadım gitti.sana ne be hemşire hanım boyumdan kilomdan ,obez olma yolundaki dik ve gururlu duruşumdan.sen kıza bak,ben kendi yolumun yolcusuyum."yok "diyor "kilo vermeniz lazım,lütfen tatlı yemeyin,yerseniz de sütlü tatlı tüketin".oldu canım başka?diyemedim yüzüne.içimden gerildim gerim gerim.biliyorum boyla kilo arasındaki 10 birimlik farkın beni ...ok yoluna sürüklediğini.ve evet çabalamıyorum.öküz gibi yiyorum daha doğrusu öküz gibi tatlı yiyorum.sordun mu kafan rahat mı diye,sordun mu sinemaya tiyatroya hatta merakından çatladığım bienale gidebiliyor musunuz diye.yok sormadın bile.yeme diyorsun sadece yeme.

sosyal hayatım var mı ki benim güzelim.ben ilim irfan yuvalarından öksüz kalmış ucube anneliğime nasıl fit bir duruş sergileyeyim.aklım selim mi yüreğim geniş mi.kendi kendime verdiğim ara gazlarım olmasa hep hava gazıyla suni teneffüs yaptığım besbelli değil mi.

yok anlamazsın,anlayamazsın.anlamak için bu noktadan bakman lazım dünyaya.anlaman için darlandıklarıma birebir darlanman lazım.yumruklarınla kendini gebertme hissinin gelmesi lazım.ama havaya bu sözlerim biliyorum .benimki de kürek çekmek boşa.

zar zor döndük eve kızla.yolda ağlaması sürdü.dedim ya saçma bir yer seçmişler kondurmak için sağlık ocağını.ne otobüs ne dolmuş hiç bir şey geçmiyor.hayır taksi çağırsam o dahi gelmez,yol pek yakın abla der geri döner eminim.ama çocukla olmuyor işte.kah kucağıma aldım kah yürüttüm.bir yandan da belimdeki fıtık başladı mı ağrımaya.içimden hem küfür hem dua bir arada çıktı durdu.o sinirle girdim eve.

dışarısı gün ışığı doluydu,burasıysa mahzen gibi geldi gözüme.karanlık,kötü,izbe bir ev.güneş almayan,ters konumda,sokak arası evlerden.aptal bir günümde salak bir ısrarla illa tutalım burayı dediğim ve şimdi nefret ettiğim ev.anıra anıra ağlamaya başladım bu kez.oğlumun şaşkın bakışlarına ve içten içe"tamam annem sıyırdı kesin"şeklinde hislere bürünmesine inat. mecburen kapalı tuttuğum,karşı komşuyla pırt etsen duyulur mesafede oluşumuz hasebiyle hep örttüğüm güneşlikleri hiddetle açtım tek tek.açmak değil sökmek yerinden fırlatmak ,yakmak istedim."bu evde ışık yok,bu evde güneş yok,allahım ne berbat bir yerdeyim,kurtar beni kurtaaar "diye diye döktüm içimdekileri ve gözümdekileri.

oğlum ayşeyi de alıp odasına girmiş çok sonra fark ettim.bilgisayarda çizgi film açıp onu eğlendirmeye çalışırken buldum.kendimden nefret ettim o an.oğluma sarıldım hala ağlar vaziyette."seni çok seviyorum bir tanem "dedim.öptüm kokladım."biliyorum anne,ben de seni çok seviyorum "dedi balım.biraz sakinleştim,duruldum.

ağlarken düşündüğüm şeyleri şimdi buraya yazarken sorguluyorum.kendimden mi bunaldım, evden mi daraldım karıştırdım sanırım.ev bahanesi derseniz evet bahanesi.bahane mahane de olsa sevmiyorum ve mecburen duruyorum buralarda.

geçen okuduğum bir söz geldi aklıma"yaşadığı yerden gitmek isteyen insan aslında depresyondadır".yok dedim ya o kadar uzun boylu değil.benimki gel git aklımın oyunları.genelde bastırdıklarımın arada çıkan lavları.şükür ki durdurabilme kabiliyetim var bu hırçınlığımı.yoksa evi de yakar mıydım acaba maazallah:)