bu benimki evlilik değil

yorgun,uykusuz ve bilhassa huysuz biriyim son günlerde.defalarca hoş bir kaç yazı yazma hevesiyle otursam da şu klavye tepesine her defasında en mendebur halim çörekleniyor yüreğime.


işe başlama,kızı kreşe alıştırma sarmalında epey çuvallamış bulunmaktayım.sorunun tam tanımı bu sanırım.yaklaşık 2 yıldır işten uzak durunca insan ne eskisi gibi adapte olabiliyor ne verimli bir iş hatunu olabiliyormuş.gece uykuları düzensizliğin daniskası olan kızım sayesinde yarı zombi hallerde iş yapmaya çalışmak acınılası bir durum.5 dk. önce yazıp dosyasına koyduğum evrakı yarım gün boyunca arayıp bulamamak daha neyle açıklanabilir ki.


ben işe,kız kreşe,oğlan da okul saati gelene dek evde tek başına filmini çevirmeye başladı derken ve aslında bir şekilde kızımın kreş algısı beklediğimizin çok üstünde keyifli çıktı sanırken hooop hastalık=kreşli günler paradoksuna biz de yakalandık.ama ne yakalanma!son 6 haftamız öğürtü,böğürtü,ateş,ishal,öksürük Allah ne verdiyse şeklinde giden bir sarmaldayız.basit bir soğuk algınlığından bronşiolite oradan da orta kulak iltihabına dek uzandı yolumuz.


kader mi kısmet mi sabrımın yaradanca habire denenmesi mi çözemedim zira son 1 haftadır iki çocuğum da kusma refleksini peşi sıra, üstelik tam da halı ve koltuk izdüşüm koordinatlarına yaparak gidiyor.ağlama krizleri,sinir nöbetleriyle benim de gençliğim gidiyor.sürekli bir yerleri ovuyor ,siliyor ,havlu ,örtü,kilim ne varsa seriyoruz koncamla.

ayakta durmaya mecalim olmadığı gibi evin en basit işlerini bile yapmayı bıraktım.neredeyse yemek bile yapmıyorum.koncam bana destek olmaya çabaladıkça ,asılacak ve atılacak çamaşırlarla,boşalacak bulaşık makinesi girdabında pervane oldukça kilo verir bir hale geldi.kreşten gelir gelmez salya sümük yakama yapışan ufak bir melek,okuldan geldiğinde bin türlü nazını ve sazını bana geçirme derdine düşen oğlum bitkinliğimizin zirve yaptığı saatlere imza atar oldular.el ve ayaklarımın artık gerçekten uyuşmaya başladığını hissettiğim bu zor günlerin nasıl ve ne şekilde biteceğini artık hayal bile edemiyorum.


geçen akşam eşimin yüzüne uzun uzun bakarken tüm bu yaşadıklarımın neredeyse tamamını kendisinin de yaşadığını aklıma getirip ,"ne olduk biz böyle,ne haldeyiz.birbirimize ayıracak 10 dk .mız bile kalmadı farkında mısın,bu nasıl evlilik ,biz evli miyiz şimdi "deyiverdim.bunu derken gerçekten kime kızmam gerektiğini bile bilmiyordum.sadece içimin çok acıdığını hissedip sordum bunu.

iyi bir şeyler duymak ve belki kendimi özel hissetmek adına bilinçaltımdan çıkıp gelen bu soru grubuna muziplikte beni ezecek kabiliyete sahip koncamdan tam da şahsına münhasır cevap gecikmedi;"bu bizimki evlilik değil zaten,sözleşmeli birliktelik":)