garip bir yazı bu,okuyup daralmayın

 karmaşa,kargaşa,üzüntü,telaş,iç sıkıntısı,yorgunluk,düşsel avuntular ve bin milyon tane baloncuk hesabı duygu fırtınaları içinden çıkıp annemleri en nihayet uğurlayıp klavyeme yapıştım.mutluluğun resmini şimdi çizebilirim:)

kızımın diş sıkıntısı geçmek nedir bilmiyor.alıştık bu duruma lakin acıyı çeken asıl minişin kendisi.aylardır ucu bile gözükmeyen beyaz inciler 5i bir yerde hesabı aynı anda dizim dizim dizildiler.zavallıcık gecelerini sıkıntıyla geçiriyor.ahh bir de boğaz ağrısı ve arada uğrayan öksürük nöbetleri de cabası.

son 10 gündür garip bir mevsim hüküm sürüyor Bursada.adı bahar desen değil kış desen değil.geçiş zamanlarını oldum olası sevmem.ne iklimlerde ne duygularda.hep bir araf vaziyeti.içim darlanır.ruhum boğulur.öyle aptal aptal eve kitlenirim.sanırım nisan ayının bana yaşattığı bunca talihsizliğin ardından silkinip kendime gelmem ancak mayısı bulacak.bakalım bakalım.

kaç günlerdir deli anne facebook sayfasında haydi anneler buluşalım deyip duruyordu.içim eriye eriye izliyordum.şu anda tam da şu vakitlerde onlarca blogcu hatun muhabbetin gözüne vurmuş kız kulesi manzarasının keyfini sürüyor olmalılar.gidemediğim orada olamadığım için müthiş bir eziklik hissediyorum içimde.hoş Bursa yakın atla gel denebilir ama bebiş hala küçücükken yapabilecek gücü bulamadım kendimde.belki kısmet olursa bir buluşma da Bursada ayarlarız belki.rehber de ben olurum üstelik.ayy çok süper olur.yenikapı-mudanya 75 dk sürüyor sadece.ilgilenenlere duyurulur:)

ahh annemler annemler.kaç günlerdir uğraşıp didindiğim asıl onlar oldu galiba.bazen dünyanın en şanssız çocuğu olduğumu düşünür içli içli ağlarım ben.kardeşim olmayışından,hayatta yapayalnız duruşumdan dolayı hep onları suçlarım.annemin sırf babamın istek ve arzuları için yaşayan pasif bir kadın oluşu şu an tam 3 kardeşimin olma ihtimalini yok etti yıllar içinde.kendi hayallerini ,umutlarını,karnındaki yavrularını koruyamayan bir anneye sanırım her insan kızgın ve küskün olurdu.nitekim ben de çok kızgınım kendilerine.

bu satırlara döşemek isteyip te elimin varmadığı adeta haykırırcasına anlatmak istediğim onca şeye rağmen belki de susmanın daha doğru olacağını düşünüyorum.kalbimin kırık dökük asla tamir olunmaz haline sebebiyet veren önce babamı sonra annemi bir ömür boyu affedemeyecek kadar suçlu görüyorum hep.tüm çocukluğum boyunca yaşadığım yapayalnızlığı bir nebze olsun tamir edebilmeleri için tanıdığım yüzlerce şansa rağmen "artık anne oldun ve bir ailen var sen yalnız filan değilsin"sözlerini duymaktan yoruldum ve her geliş gidişlerinde muntazam bir şekilde beni ağlama ve sinir krizlerine sevk etmelerinden de sıkıldım.onlara en yakın olabileceğim yeri yani bu şehri seçerken onların benden adeta kaçma çabasına girdiklerini anlamakta epey gecikmişim.sadece 1,5 saatlik mesafede oturmalarına rağmen senede en çok 2 kez (o da mecburiyetten)kapımı çalmaları yalnız eşimle benim değil dostlarımızın da hayretine mazhar oldu yıllarca.kız evlat olmanın ağırlığı,"aman ya bir şey olursa ,yakın olayım "düşünceleriyle kaldığım bu şehir artık çok daha itici bir hal aldı gözümde.yaşça epey genç sayılabilecek annemin(58 yaşında) hem kızıma hem oğluma hamileyken sürekli söylediği "sakın bana güvenme ,doğurduğun gibi bak" sözü geç de olsa dank etti kafama.

son 1 yılımız Bursada.ailem sahip çıkar sürekli yanıbaşımda olur ,zor zamanımda desetek çıkar umuduyla taşındığım bu şehirden ;onlardan uzaklaşmak,kalbimi paramparça edişlerinden kaçmak,yıllardır maruz kaldığım üvey evlat tiplemsinden sıyrılmak için gitmekte kararlıyım.madem kuzuma sahip çıkan yok,oğlumda çektiğim perişanlıkları çekmemek için Ankaraya ,çalıştığım kurumun genel müdürlüğüne geçme niyetindeyim.kurumla aynı bahçedeki kreşe minik Ayşemi verir,yine aynı bahçedeki ilköğretime oğlumu yazdırırım.böylece gözüm arkada kalmaz,ellerim de sürekli üzerlerinde olur.

bundan sonrası ben sağ annemler selamet.ola ki hasta filan olduklarında,bir tas çorbaya muhtaç kaldıklarında yine beni mi suçlayacaklar bilemiyorum.20 yaşında apar topar evlenerek adeta kaçtığım ailem tüm hıncıyla beni mi anlatacak konu komşuya kimbilir.

ve acaba hiç düşünecekler mi biz bu kızı hem 20 yaşında kaybettik hem de 35 yaşında .biz de mi bir gariplik var yoksa gariplik mi onda???